“De man was ondertussen ruim in de tachtig maar voor mij was hij nog steeds dezelfde mens”
Niets aan de vijftiger doet vermoeden dat hij een zeer traumatische jeugd beleefde. En toch sleepte hij jarenlang een geheim met zich mee dat hem tekende. “Ik vraag me vaak af hoe mijn leven anders had kunnen lopen zonder het misbruik. Maar ik heb veel om tevreden te zijn. Ik heb er vandaag vrede mee”.
Lees de getuigenis van Bram“Had hij nu gewoon gezegd: Patrick, ik heb er spijt van maar ik kan de klok niet terugdraaien”
Na een banale operatie die ernstig fout loopt, wordt vijftiger Patrick (Pat) wakker uit een coma. Om te voorkomen dat hij zichzelf verwondt bij het ontwaken, hadden verpleegkundigen hem vastgemaakt. Deze medische standaardprocedure zet echter een herbeleving van zijn jeugdjaren in gang. Half bewust en overstuur vertelt hij zijn echtgenote Cath over misbruik in een katholieke jeugdinstelling. Feiten die hij al jarenlang onderdrukt maar wel een stempel op zijn leven hebben gedrukt. Voor Cath vallen de ontbrekende stukken in de puzzel van haar relatie op zijn plaats. Samen met de Commissie ‘Erkenning en Bemiddeling’ ging hij in gesprek met de pleger. Meer dan dertig jaar na de feiten. “Als mijn excuses kunnen helpen, bied ik ze u graag aan. Maar ik ken u niet”.
“En toen vroeg ik hem of ik hem een knuffel mocht geven”
Luc stapte bij het begin van de coronaperiode naar de commissie ‘Erkenning en Bemiddeling’. Meer dan 27 jaar na het seksueel misbruik waar hij slachtoffer van was, besloot hij de plegers te confronteren.” Vandaag ben ik er een ander mens door geworden. Ik ben zeer blij dat ik die stap gezet heb. Bij gebrek aan beter woord, zal ik het een bevrijding noemen. Ik sta weer open voor het leven”.
“Zoals veel daders van zedenfeiten, heb ik een verleden als slachtoffer. Erover kunnen praten heeft me een beter mens gemaakt”
Willy is veroordeeld voor zedenfeiten en zit een lange straf uit met terbeschikkingstelling. Na contact te hebben opgenomen met verschillende ‘Kerkelijke’ instanties kwam hij steeds van een kale reis thuis. Het antwoord was meestal, ‘te laat’. Uiteindelijk kwam hij te weten dat er een commissie was, en nam hij daar als laatste redmiddel contact mee op. Hij deed vanuit de cel beroep op de Commissie Erkenning en Bemiddeling om erkenning te krijgen voor het misbruik dat hij als prille tiener moest ondergaan. “Los van de feiten die ik gepleegd heb en waar ik mijn verantwoordelijkheid voor wil nemen, heb ik zelf een verhaal van onrecht dat me overkomen is. De hulp van de commissie heeft van mij een ander mens gemaakt. Een sterker mens die straks beter gewapend is om na mijn straf niet te hervallen”.